دلم گرفته؟
بعضی رفتارها باعث میشود ویندوزم دیگر بالا نیاید و دوست داشته باشم سخت افرازانه تادیب کنم دیگران را!
نمونه هایش: آدم هایی که پارتی بازی میکنند توی صف نان و مرغ! آدم هایی که از شیرمرغ تا جان آدمیزاد اخبار را میبینند وبعد زرتی کانال را عوض میکنند و میگویند "همه شون دروغ میگن". دکترهایی که هنوز دردت را نپرسیده اند خودکار دستشان میگیرند و دفترچه را باز میکنند. مجلاتی که مدام فوتبالیست ها و بازیگران را روی جلد میبرند آن هم با تصاویر آتلیه آی و....
اما رفتارهایی دیده ام که باورم میشود به قول احمد شاملو"انسان دشواری وظیفه است".
مصداق هایش:کارمندهایی که وظیفه شان را به درستی انجام میدهند چه رییسشان باشد چه نباشد. پدرم که تا سالیان سال سهم صبحانه اش را در اداره تا زیرزمین میبرد و به آبدارچی پیر و نابینایشان میداد. دوستانی که گاهی تماس میگیرند و میگویند"فقط خواستم صدات رو بشنوم". راننده هایی که راه میدهند به دیگران. راننده تاکسی هایی که اول صبح نمی گویند "اگر پول خرد داری سوار شو". نابیناها و معلولینی که دستفروشی میکنند اما گدایی نه. کسانی که اگر آقا باشی و کنارشان بنشینی توی تاکسی توهین آمیز خودشان را نمیکشند آن طرف تر یا بدتر اینکه اگر خانم باشی و کنارشان بنشینی توی تاکسی از اول تا آخر مسیر با گوشه چشم نگاهت نمیکنند و حتی وحشتناک تر اینکه سر پیچ ها و به بهانه پیچ ها خودشان را نمی اندازند روی تو .کسانی که موقع پخش سرود ملی زیر لب زمزمه اش میکنند. قاریانی که توی جلسات اداری معنای قرآن را هم میخوانند. آدم هایی که خودشان را به آن راه نمیزنند. پزشک هایی که نحوه مصرف داروها را حالی میکنند به بیمارها. دکترهایی که خوش وبش میکنند با مریض هایشان. آدم هایی که فقط دنبال" نون" نیستند. آدم هایی که "خیر"ی ست در "خیر"گفتنشان......
